Po lekturze "Rozświetlonych akwariów" mam przeczucie, że książka francuskiej autorki może należeć do tych, które wzbudzają skrajne emocje - oczarowują bądź nudzą, w zależności od oczekiwań i preferencji czytelników. Miłośnicy wartkiej akcji z pewnością poczują zawód, sięgając po tę pozycję. Mnie również momentami denerwował powolny rozwój wydarzeń, ale jednocześnie powieść była na tyle wyjątkowa, że nie mogłam się od niej oderwać.
Główną bohaterką jest młoda kobieta o imieniu Claire, która postrzega świat i ludzi przez pryzmat swoich licznych fobii i zaburzeń emocjonalnych. Momentami zdawało mi się nawet, że to niewiarygodne, aby jedna osoba mogła żyć z aż tyloma lękami. W każdym razie zostały one świetnie zobrazowane. Zaś tytułowymi akwariami są okna sąsiednich mieszkań, do których zamknięta społecznie Claire zagląda wieczorami, aby nieco z ubocza poobserwować życie współmieszkańców paryskiej kamienicy. W ten właśnie sposób poznaje tajemniczego pana Ishidę - Japończyka, z którym odnajduje wspólny język i wkrótce zaprzyjaźnia się. Jednak pewnego dnia sąsiad z naprzeciwka znika, za to mieszkanie, znajdujące się nad lokum Claire zajmuje dziwny mężczyzna. I w tym miejscu rozpoczyna się wątek kryminalny, którego zakończenie nie powaliło mnie z nóg, ale też nie należało do najgorszych.
Największą zaletą książki jest elegancki, momentami niemal poetycki styl, który zbudowany jest głównie z przemyśleń i wyobrażeń Claire. Faktycznie, zgodnie z tym, co mówi okładka książki, bohaterka nieco kojarzy mi się z Amelią. Jest typem obserwatora, inna, wyobcowana, może wręcz uchodzić za wariatkę, ale ma bardzo bogate wnętrze, a jej spostrzeżenia dają wiele do myślenia. Prostolinijność i szczerość bohaterki pozwalają na zasadzie kontrastu wyłuszczyć negatywne cechy ludzi, z którymi ma do czynienia - narcyzm, egoizm, bezradność, uprzedzenia, ślepa pogoń za nieosiągalnym.
Książka pokazuje też różne odcienie miłości. Relacje Claire z mężczyznami są dość skomplikowane. Wydaje się, że sama nie wie, czego tak naprawdę od nich oczekuje. Odnosiłam wrażenie, że lęk przed dzieleniem z kimś życia, był u niej silniejszy niż trawiące ją uczucie samotności. To strasznie przygnębiające. Autorka niezwykle pięknie przedstawia też istotę miłości platonicznej między mężczyzną i kobietą.
Podsumowując, "Rozświetlone akwaria" to książka mocno refleksyjna, taka, którą należy się delektować, nie połykać. Obnażająca nasze słabości, ale też ukazująca piękno ludzkiej duszy, w całej jej skomplikowanej postaci. Wbrew pozorom, polecałabym ją również mężczyznom, bo ukazuje bardzo uniwersalne prawdy o życiu obu płci. Mówi o miłości w sposób oszczędny, bez zbędnych ochów i achów, spotykanych w romansidłach, jednocześnie pozwalając na nią spojrzeć z kilku perspektyw. Myślę, że każdy z nas może w niej odnaleźć cząstkę siebie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz